به گزارش دیباچه، علیرضا مهران بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر، در ارتباط با بازی در دو فیلم به کارگردانی محمدحسین جامی که در جشنواره فیلم شهر نیز حضور پیدا کرده است،‌ گفت: اولین تجربه‌ای که با حسین جامی در مقام کارگردان داشتم فیلم «کتیبه» بود که به نسبت از آن راضی هستم، دومین تجربه‌ام با او فیلم «روز لیلا» بود که به نظرم جزو آن دسته از فیلمنامه‌هایی می‌آمد که اگر همه چیز درست و اصولی انجام شود حتماً شاهد یک اثر خوب، باکیفیت و استاندارد خواهیم بود. خوشبختانه این کارگردان جزو آن دسته افرادی در سینما است که کم کار می‌کند، اما در زمانی که قرار است فیلمی را بسازد بسیار با حوصله است و زمان برایش می‌گذرد.

وی در ادامه افزود: به نظرم می‌آمد که قرار است فیلم «روز لیلا» در جشنواره کودک و نوجوان حضور داشته باشد که بر خلاف کیفیت و جذابیتی که در فیلم موجود است این اتفاق نیفتاد و حالا در جشنواره فیلم شهر قرار است به نمایش در بیاید، اما به نظرم حیف شد که در جشنواره کودک به نمایش در نیامد چرا که فیلم بسیار جذابی است. به نظرم خانواده‌ها با دیدن این فیلم حتماً راضی سینما را ترک خواهند کرد. بازیگران و عوامل این فیلم نیز حرفه‌ای بودند و به خصوص شیرین بینا که به نظرم یکی از بهترین و متفاوت‌ترین بازی‌هایش را در این فیلم داشته است. این بازیگر توانمند با باری بسیار خوبش در فیلم به یکی از عناصر مهم فیلم تبدیل شد. حضور من در این فیلم هرچند کوتاه بود اما برایم جذابیت داشت و ذهن من را این کاراکتر درگیر کرده بود.

مهران در پاسخ به این پرسش که با توجه به شروع خوبش از تلویزیون و بازی در چند سریال موفق انتظار می‌رفت که به صورت پیوسته در آثار دیگری حضور پیدا کند و در سینما نیز پیش از این به ایفای نقش بپردازد، گفت: بگذارید کمی از ابتدا شروع کنم همکاری با سیروس مقدم یکی از بهترین اتفاقاتی بود که در زندگی حرفه‌ای و کاری من رخ داد. آشنایی من با این کارگردان از طریق امیر جعفری دوست و همکارم در عرصه تئاتر بود به واسطه همکاری با این کارگردان در 4 سریال «زیر هشت»، «دیوار»، «مدینه» و «بچه‌های نسبتاً بد»، حضور داشتم. اعتمادی که سیروس مقدم و سعید نعمت‌الله به من در این سریال‌ها داشتند برایم بسیار با اهمیت و تأثیرگذار بود و من با توجه به توانمندی‌های خودم و آنچه که در تئاتر آموخته بودم تلاش کردم به این اعتماد پاسخ دهم.

*نخواستم در هر پروژه‌ای باشم/ یاد گرفتیم خودمان را ارزان نفروشیم

وی در ادامه صحبت‌هایش درباره عدم حضور پررنگش در عرصه سینما‌،گفت: خانه اصلی من تئاتر است اگر در سینما با هر کیفیتی فعالیت داشته باشم در نهایت باید به تئاتر برگردم، عشق، کار و حرفه اصلی من روی صحنه نمایش است. اگر کم کار بودم در فضای سینما یک بخشی از آن به دلیل تصمیماتی است که خودم گرفته‌ام و به نوعی خواسته‌ام که در هر پروژه‌ای به ایفای نقش نپردازم، البته اینکه تلاش می‌کنم در هر کاری حضور نداشته باشم خودش می‌تواند به عنوان یک سم باشد چرا که نگاهی در بین اهالی هنر وجود دارد که می‌گوید اگر کم‌کار شوی و در معرض دید نباشی، خودت و توانمندی‌هایت به فراموشی سپرده می‌شود. صحنه نمایش ما را به گونه‌ای پرورش داده است که یاد گرفته‌ایم خودمان را ارزان نفروشیم.

علیرضا مهران در ارتباط با بازی در دو فیلم سینمایی «فرار از قلعه‌رودخان» و «آمین خواهیم گفت»، اظهار کرد: به نظرم این دو فیلم در عرصه سینما که در آنها حضور قابل توجهی داشتم جزو آثار خوب و با کیفیت هستند، «فرار از قلعه‌رودخان» که مربوط به سینمای کودک و نوجوان می‌شود به یک شکل و «آمین خواهیم گفت» به گونه‌ای دیگر در سینما خواهند ماند و من هر بار به این‌ها نگاه می‌کنم از حضورم در این دو فیلم رضایت دارم. این رضایت برای من بسیار حائز اهمیت است. زمانی که قرار باشد کارهای ماندگار و خوبی انجام دهی آن هم با توجه به تعداد پیشنهادهایی که می‌شود و تعداد فیلمنامه‌های خوبی که وجود دارد قطعاً گزیده‌کار و یا کم‌کار می‌شویم. در واقع با این پرسش که چقدر کارگردان خوب و یا فیلمنامه خوب داریم می‌توان متوجه شد که یک بازیگر اگر به کیفیت بیندیشد چطور کم‌کار می‌شود.

*فضاهای مسمومی وارد فضای هنر ما شده است

وی در ادامه صحبت‌هایش به نقد فضای هنر نمایش پرداخت و گفت: متأسفانه فضاهای مسمومی وارد عرصه سینما، تئاتر و تلویزیون شده است که هنرمند با آرامش خیلی سالم نمی‌تواند به فعالیت هنری خود بپردازد. در بازیگری آنقدر که درگیر مسائل حاشیه‌ای می‌شویم درگیر فضای فنی و هنری یک اثر نیستیم. به همین دلیل است که من تلاش می‌کنم تمام ذهنم درگیر مسائل فنی و هنری ساخت یک اثر شود. به این دلیل که نمی‌توانم درگیر حاشیه باشم به ناچار مجبورم کمی از دنیای سینما و تلویزیون فاصله بگیریم و تنها موقعیت‌های مناسب را رصد کنم.

*90 درصد از اهالی هنر فقط علاقه‌مند آن هستند پشتکاری نیست

مهران در ادامه انتقادهایش گفت: در حرفه ما چیزی سر جای خودش نیست همه علاقه‌مند هستند کارگردان یا بازیگر و یا حتی نویسنده شوند. زمانی که وارد میدان گود می‌شوید می‌بینید که 90 درصد اهالی هنر تنها فقط علاقه‌مند هستند و چیزی به اسم پشتکار و سواد، دانش و تلاش شبانه‌روزی برای آنها معنایی ندارد. زمانی که با این رویکرد نگاه می‌کنید آینده‌ای را نمی‌توان برای جایگاه هنری خودمان ترسیم کرد. در چنین شرایطی تنها کاری که می‌توان کرد این است که تصمیماتی بگیریم که خودمان پیش وجدان خودمان آسوده‌خاطر باشیم.

او همچنین گفت‌: نزدیک به دو دهه در تئاتر و یک دهه در فضای تصویر است که فعالیت دارم به همین دلیل تلاش کردم تا تماماً‌ انتخاب‌های خوبی داشته باشم. واقعاً هیچ وقت خودم را ارزان نفروختم و از همه وجودم استفاده کردم تا سبد فرهنگی که قرار است از جانب من به یک اثر تزریق شود، با ارزش باشد اما گاهی واقعاً چاره‌ای نیست و بهتر است کج‌دار و مریز پیش برویم.

*مدیریت غلط، تولید غلط نتیجه‌اش ذائقه غلط مخاطب است

مهران در ارتباط با این نکته که برخی از بازیگران هستند که به صورت مدام در اکثریت فیلم‌ها حضور دارند و به ایفای نقش می‌پردازند که متأسفانه این روند باعث شده که استعدادهای خوبی پشت درب‌های بسته بایستند و کشف نشوند‌، گفت: این نکته برمی‌گردد به زیرساخت سینما اگر به صورت زیربنایی اصلاحاتی صورت بگیرد حتماً‌ شاهد تغییر این نوع نگاه خواهیم بود در این فضا مدیریت غلط نیز بسیار تأثیرگذار است؛ البته خود هنرمندان هم بی‌تقصیر نیستند چرا که بسیاری از آنها نخواستند در این زمینه یک اتفاق خوب و ایده‌الی را در سینما رقم بزنند. در این میان ضلع سوم که مخاطب است لطمه می‌خورد. مدیریت غلط، تولید غلط و در نهایت ذائقه غلطی که برای مخاطب به ثبت می‌رسد. برخی بازیگران توانمند هستند که به آنها سالی یکبار هم پیشنهاد نمی‌شود و این برمی‌گردد به نگاه بیماری که از بالاترین سطح که مدیریت است شروع می‌شود تا پایین‌ترین آن که به خودمان در فضای هنر برمی‌گردد. در این میان بازیگر با توجه به اتفاقات ناشایستی که می‌افتد زخمی می‌شود.

*ماجرای بازیگری که ترسید

وی در ادامه افزود: گاهی این زخم‌ها آنقدر عمیق است که روح و جسم آدم نمی‌تواند تا مدت‌ها به حالت نرمال و طبیعی خود بازگردد. برای خود من به عنوان مثال پیش آمده که در یک اثر سینمایی حضور پیدا کردم، تست گریم‌ها انجام شده، طراحی لباس صورت گرفته است در نهایت قرارداد هم بسته شده، پیش‌تست دریافت کردم در نهایت یک جلسه در مقابل دوربین بازی کردم اما بعد از یک هفته از عوامل سازنده فیلم که خبری نشد، متوجه شدم که با یک بازیگر دیگری کار را پیش می‌برند.در این شرایط به لحاظ روحی چقدر می‌تواند یک بازیگر به هم بریزد و تحت این فضای آلوده قرار نگیرد؟! و وقتی که علت را جویا می‌شوی متوجه می‌شوید که فلان آرتیستی که در این فیلم سینمایی حضور داشته است تنها به دلیل اینکه سواد و توانمندی لازم برای بازی در مقابل تو را نداشته است و تنها کارهایی را به صورت غریزی در مقابل دوربین انجام می‌دهد اعلام کرده در صورت حضور فلان بازیگر من بازی نخواهم کرد.

*شأنیت من این نیست که شکایت کنم فقط گزیده کار می‌کنم

او همچنین گفت:‌در چنین شرایطی چه کار می‌توان کرد، به این فکر می‌کردم که شکایت کنم، اما با خودم گفتم که شأنیت من در چنین جایگاهی نیست، تصور کنید در این محیط ما قرار است کار فرهنگی انجام دهیم، به همین دلیل طی یک مدت تلاش کردم خودم را با شرایط وفق دهم اما نه به این معنی که تن به هر کاری بدهم، بیرون گود هستم کار خودم را انجام می‌دهم و به محض پیشنهاد خوب سینمایی حتماً با همه وجودم در آن حضور پیدا خواهم کرد، اما به دلیل این برخوردها در دو سه سال اخیر سعی کردم کمی از این حاشیه‌ها که روح و جسمم را آزرده می‌کند فاصله بگیرم، اما این نکته را باید بگویم که در سال 95 من با 9 نمایش پُرکارترین بازیگر تئاتر بودم.