به گزارش دیباچه، اگر در شهر قدم بزنید آموزشگاه‌های سینمایی، محله به محله وجود دارند. مهم نیست استاد معروفی در آن‌ها تدریس کند یا نه؛ مجوز داشتن‌شان هم تأثیری در رونق کارشان ندارد. آن‌ها هستند و کارشان بدون توجه به این مسائل ادامه دارد. در کنار این آموزشگاه‌ها، مراکز دولتی هم مانند انجمن سینمای جوان، مدرسه عالی سینما و... اقدام به پرورش فیلم‌ساز می‌کنند. یکی از سوال‌های اساسی که در مواجهه با این آموزشگاه‌ها می‌توان پرسید این است که آیا سینمای ایران واقعاً نیازمند این همه آموزشگاه هست؟

در این خصوص پای صحبت‌های حمید لبخنده (کارگردان سینما و تلویزیون) نشستیم. او که خودش هم مدیریت آموزشگاه سمندریان را برعهده دارد، گفت: شرکت در کلاس‌های آموزشگاه‌ها بی‌اثر است؛ مگر زمانی که خود هنرجویان برای یادگیری تلاش کنند.

لبخنده درباره میزان تأثیر این آموزشگاه‌ها در روند رو به رشد سینمای ایران گفت: جواب این سوال شما جای فکر زیادی دارد. این آموزشگاه‌ها هرکدام سبک خاص خود را پیش می‌برند و هنرجویان باتوجه به شیوه تدریس آن‌ها، می‌توانند آزادانه سبک دلخواه‌شان را انتخاب کنند.

وی ادامه داد: خودتان بهتر می‌دانید که هیچ‌کس نمی‌تواند خروجیِ نمونه‌ی آکادمی خاصی باشد، مگر اینکه خودش با تلاش و پشتکار فراوان بتواند به قله‌ای که می‌خواهد برسد.

وی افزود: البته من به آینده امید زیادی دارم. چیزی که در جشنواره و در بیشتر فیلم‌اولی‌ها دیدیم، نوید این مسئله را می‌دهد که این جوانان متفکر و باسواد، آینده‌ی سینمای ایران را روشن خواهند کرد.

کارگردان سریال "در پناه تو" درباره میزان آشنایی با این آموزشگاه‌ها گفت: من بعد از استاد سمندریان و خانم روستا به خاطر دینی که به این دو عزیز داشتم، قبول کردم که آموزشگاه‌شان را مدیریت کنم. بنابراین از نزدیک شاهد ساختار آموزشی هستم و می‌بینم که کسانی که برای ثبت نام مراجعه می‌کنند، استعداد و علاقه دارند. شاید کلاس‌هایی وجود داشته باشد که هدفشان صرفاً کسب‌و‌کار است. اما در همان کلاس‌ها هم اگر فرد خودش تلاش و پشتکار داشته باشد، مطمئناً به خواسته خود می‌رسد.

وی ادامه داد: از آنجا که این کار دانش فراوانی می‌خواهد و با اندیشه و احساس آدم‌ها درگیر است، باید در آن پشتکار زیادی داشت. دانش به تنهایی کافی نیست و باید آنقدر تجربه‌اندوزی کرد تا بتوان در این راه موفق بود.

کارگردان فیلم سینمایی آبی درباره میزان اهمیت آموزش‌های عملی به هنرجویان گفت: مگر کارگردانان بزرگ سینمایی مثل داریوش مهرجویی و بهرام بیضایی سینما را در مدرسه آموختند؟ خیر. این‌ها سینما را از خودِ سینما آموختند. چیزی را که من در جوانان امروز می‌بینم یک نوع تنبلیِ ذاتی است. کسی برای رسیدن به هدف تلاش نمی‌کند. آنچه هنرجو در آموزشگاه‌ها می‌بیند صرفاً تئوری است؛ این خودش است که باید مدام فیلم ببیند، بسازد و کار کند. در هنرستان اگر سوالی از استاد نپرسید، استاد به شما جوابی نخواهد داد. آموزشگاه هم همین‌طور است. خودِ هنرجوست که باید بخواهد. مطمئن باشید اگر هنرجو اندیشمند باشد، با موبایلش هم می‌تواند فیلم بسازند. سادگی ساخت فیلم باعث رقابت بی‌سابقه‌ای بین هنرمندان شده است. تنها تلاش فراوان است که باعث می‌شود هنرمند سری در سرها بیرون بیاورد. تنبلی باعث می‌شود هنرجویان حتی فیلمی هم در راستای درس‌هایشان نبینند و فیلم دیدن را به اوقات فراغت و سرگرمی واگذارند.

کارگردان سریال "در قلب من" درباره انگیزه موجود در این کلاس‌ها گفت: البته حضور در چنین جمع‌هایی باعث انگیزه دادن به این بچه‌ها می‌شود چراکه کار گروهی، بسیاری از مشکلات هنرجویان را حل می‌کند.

لبخنده در پایان گفت: بعد از فوت آقای سمندریان مسئولیت روشن بودن چراغ آموزشگاه سمندریان با من است البته چندبار خواستم فیلم سینمایی بسازم که موفق نشدم.