به گزارش دیباچه، ارژنگ امیرفضلی نه اینکه کلا فعالیت نکند، اما سال‌هاست نسبت به همکارانش حضوری به مراتب کمتر در تلویزیون دارد. او همگام با کمدین‌هایی همچون مهران مدیری، مهران غفوریان، رضا عطاران و مجید صالحی کار خود را آغاز کرد اما نتوانست امپراطوری‌هایی را که دیگر همکارانش در عرصه کمدی برای خود ساختند، برای خود داشته باشد.

این روزها استندآپ کمدی تنها مقوله‌ای است که می‌تواند امیرفضلی را به گفتگو وادارد. وقتی از او درباره شباهت استندآپ کمدی با خاطره‌گویی پرسیدیم؛ گفت که این دو کاملا متفاوت باهم هستند و باید برایشان تفاوت قائل شد.

آیا استندآپ کمدی‌هایی که امروز پخش می‌شود؛ جای پیشرفت دارد؟ ارزیابی شما از کیفیت و کمیت آنها چیست؟

هرکس به نوبه خود می‌تواند برنامه‌ایی اجرا کند که مردم با کمک آنها سرگرم شوند. یکی می‌تواند خنده‌دار اجرا کند و ممکن است برای شخص دیگری درصد خنداندن کمتر باشد. این اتفاق چیز عجیب و غریبی نیست. حدودا 2 سالی هست که در برنامه‌های تلویزیونی، اجراهای خصوصی و... استندآپ کمدی رواج پیدا کرده است.

آیا استندآپ کمدی باید ساختار خاصی داشته باشد و آیا قواعدی برای آن مطرح است؟

استندآپ کمدی واژه‌ای ایرانی نیست. این شیوه از اجرا بیشتر یک کار شخصی‌ست. یک نفر روی سن می‌ایستد و یک نفره اجرا می‌کند مثل تئاتر مونولوگ با درون‌مایه کمدی. کسانی که خاطره تعریف می‌کنند لزوما استندآپ کمدی اجرا نمی‌کنند. کسی که استندآپ کمدی کار می‌کند، از یک قوطی کبریت شروع می‌کند، جلو می‌رود و معمولا هم می‌تواند انتها نداشته باشد ولی خاطره تعریف کردن انتها دارد. فرق استندآپ کمدی با خاطره تعریف کردن را همیشه باید مدنظر داشت. چیزی که الان در تلویزیون ما اجرا می‌شود، بد نیست اما خاطره تعریف کردن استندآپ کمدی نیست. فرقی هم نمی‌کند که چطور اجرا شود؛ استندآپ اگر با بیان خاطره همراه باشد یا اجرا و مونولوگی متفاوت، در نهایت باید حال مردم را خوب کند.

تم استندآپ کمدی‌ها باید چه فضایی داشته باشد؟ اجتماعی یا فضاسازی سوژه‌های فانتزی؟

بنظرم هر چیزی می‌تواند باشد و همه این سوژه‌ها باید در استندآپ باشند. جامعه امروز ایران بیش از هرچیز احتیاج به موضوعات فانتزی، اجتماعی و اقتصادی دارد. محدودیت در هر برهه‌ای ضربه‌زننده است.

این روزها در تلویزیون گاها کمدی‌های فولکلوری از مناطق مختلف کشور را می‌بینیم که فراز و نشیب‌های فراوانی دارد.

ساختن کار فولکلر در کشور ما بسیار سخت است و روی یک مرز باریک راه می‌رود. مطمئنا مهمترین گزینه در ساخت این‌گونه آثار مسخره نگرفتن آن روستا یا محله موردنظر است. مثلا ما می‌گوییم در تهران یک آدم شوت اشتباهی زنگ خانه یکی دیگه را می‌زند. این در هر شهرستانی می‌تواند رخ دهد. چون در هرجا، هر مکان و هرزبانی یک آدم حواس‌پرت می‌تواند باشد. اما اگر مستقیم بخواهند مسخره کند این درست نیست. معمولا در کار کمدی هرقدر هم محافظه‌کاری به خرج بدهند؛ باز تعدادی ناراحت می‌شوند.

چرا اینقدر کم‌کار شده‌اید. بازیگرانی که از قدیم با شما کار را آغاز کرده‌اند و به اتفاق پله‌های ترقی را طی کردید؛ هنوز پرکارند. آیا دنبال موضوع دیگری در سینما هستید؟

دوست ندارم در این باره صحبت کنم.

بسیار خوب. به نظر می‌رسد سینمای ایران دوست دارد به کمدی روی خوش نشان دهد حتی اصغر فرهادی قصد دارد بعد از فیلمی که در اسپانیا می‌سازد، یک فیلم کمدی بسازد. فکر می‌کنید باید منتظر بازگشت کمدی‌های دهه هشتاد باشیم؟

درباره اینکه سینمای آینده چه تغییراتی در محتوا و فرم دارد، مشخص نیست. باید یکسری آدم جدید با فکرها و متدهای خلاقانه به سینمای ایران اضافه شوند و مسیر کمدی را عوض کنند. البته در بدترین نگاه این سینما می‌تواند به راه قبلی خود ادامه دهد. با حدس و گمان نمی‌توان درباره آینده سینمای ایران حرف زد.

بهترین فیلم کمدی که در سینمای ایران دیده‌اید، چیست؟

من یک سریال دیدم بنام پادری که کار آقای لطیفی بود و خیلی هم از ان خوشم آمد. به نظرم کارگردانی، متن، انتخاب بازیگرانش و بازی بازیگرانش همه خوب و راضی‌کننده بود.