دیباچه: نسیم ادبی و طوفان مهردادیان میهمان ویژه چهاردهمین شب اجرای نمایش «سپنج رنج و شکنج فرخنده» کاری از شهرام گیل‌آبادی شدند.

به گزارش دیباچه، پس از پایان اجرای بخش آغازین نمایش، نسیم ادبی در میان حاضران ایستاد و گفت: من هم می‌توانم فرخنده باشم. فرخنده نمایش شما کسی است که تاریخ تا الان بسیار بسیار از او دیده است. از ابتدای تاریخ زن‌های زیادی فرخنده بوده‌اند زن‌هایی که اجازه حرف زدن یا کاری را نداشتند و فقط تحت فرمان پدر و مادرشان بودند و بعد نیز تحت فرمان مدرسه یا شوهر می‌شدند. در زمان قدیم‌تر حتی فرخنده‌هایی بودند که زنده به گور می‌شدند.



وی ادامه داد: موضوع دیگری که در نمایش وجود دارد، جنسیت است که به نظرمن هیچ تفاوتی بینشان نیست و این جامعه است که ما را مجبور کرده که این جنسیت را قائل شویم و درباره هر چیزی این زن‌ها هستند که همیشه پایین‌تر قرار گرفته‌اند و مردها همیشه حق حرف زدن و ادای مطالبی را داشتند که زن‌ها قادر نبودند آنها را بیان کنند.

این بازیگر تئاتر تاکید کرد: اتفاقی که الان افتاده و باعث خوشحالی است این است که زن‌ها فقط دارند به خود اجازه و قدرت حرف زدن می‌دهند. خوشبختانه دنیا به سمتی در حرکت است که زن‌ها قدرتمند شوند. در این دوره خوشبختانه این زن‌ها هستند که قدرتمند حرف می‌زنند، پیشرفت می‌کنند، در دانشکده خیلی خوب کار می‌کنند و در میان بازیگران و دیگر شغل‌ها زن‌های زیادی هستند که می‌توان به آنها افتخار کرد.

ادبی ادامه داد: من عاشق این هستم که زن‌ها قدرتمند شوند، روی پای خود بایستند و حرف دلشان را بگویند و به حق بگویند چه انتظاراتی دارند، با عشقی که زن‌ها دارند می‌توانند مادر شوند و خوش‌به حال کسانی که مادر هستند.

طوفان مهردادیان نیز گفت: امیدوارم در این جمع، کشورمان و دنیا و کل کائنات فرخنده‌ای دردکشیده نباشد.

وی افزود: من آدم فمینیستی نیستم و فکر می‌کنم قبل از هر چیز آدم باید آدم باشد. دیدگاه فمینیستی دیدگاه زنانه را جدا می‌کند در حالی که همه یعنی هم زن و هم مرد یک موجودیت هستند.

با به صدا در آمدن صدای ساز آریان‌پور، یکی از حاضران درباره کاراکتر فرخنده عنوان کرد: من فرخنده شما را باور نمی‌کنم چون معتقدم هیچ کس نمی‌تواند به کسی ظلم کند، مگر این‌که آن شخص زمینه ظلم را فرهم کند؛ بنابراین داستان زنده به گور شدن و یا هر چیز دیگری یک جنایت است و می‌توانسته در مردها هم اتفاق بیفتد. آنچه مهم است این است که شخص چقدر خود را در موضع مجبور بودن و بدبخت بودن ببیند.

یکی دیگر از بانوان حاضر در سالن از فرخنده‌هایی سخن گفت که در نزدیکی تهران سکونت دارند و با این‌که مادر فرزندان زیادی هستند اما قادر به خواندن و نوشتن نیستند. متأسفانه هنوز هم فرخنده‌ زیاد است.

نسیم ادبی پس از اجرای نمایش نیز بیان کرد: «نمایش را خیلی دوست داشتم و خیلی خوشحالم که این اثر را دیدم. من همیشه هر نمایشی که زن‌ها در آن مخاطب قرار گرفته باشند را بسیار دوست دارم زیرا برایم خیلی مهم است که درد زن‌ها بیان شود.

وی با بیان اینکه تئاتر جایگاهی است که دردهای اجتماعی‌مان را مطرح کنیم، اظهار کرد: از نظر من زن اسطوره است و زمانی که درباره دردها، گذشته و قدرت‌هایش صحبت می‌شود و زن در مقابل زن قرار می‌گیرد، کار ارزشمندی انجام شده است. ما زن‌ها باید بدانیم که کجا قرار گرفته‌ایم. گاه یادمان می‌رود که زن هستیم. خوب است که نمایش‌های این‌چنینی نسل ما را به تفکر دوباره وا ‌دارد و مجبور ‌کند که فکر کنیم از کجا آمده‌ایم و چه راهی را تاکنون طی کرده‌ایم.

وی ادامه داد: زن‌ها تا به امروز خیلی سختی کشیده‌اند، از بازی و حضورشان بر روی صحنه گرفته تا فعالیتشان به عنوان نویسنده، و کارگردان. خیلی از مواقع امکان حرف زدن نداشتند. ما مراحل و سختی‌های زیادی را گذرانده‌ایم تا توانستیم به اینجا برسیم و مطمئنم که اگر همچنان بایستیم و برای خود احترام قائل باشیم موفق‌تر از این هم خواهیم بود.

طوفان مهردادیان نیز بیان کرد: باوجود این‌که فضای صمیمانه و ارتباطی که نمایش با مخاطب برقرار می‌کرد بسیار جالب بود، اما مسئله قابل توجه‌تر برای من بازخورد تماشاگر بود. من فکر می‌کنم مخاطبان نمایش «سپنج رنج و شکنج فرخنده» تماشاگران بسیار همراهی بودند.

وی افزود: در این شیوه اجرایی هنرمند باید آنقدر انعطاف داشته باشد که اگر تماشاگر خواست که جریان را به مسیر دیگری هدایت کند یا با اوهمراه شود و یا این‌که او را به سمت خود بکشاند و اجازه بیراهه‌روی ندهد.

وی تاکید کرد: در این نمایش نقش‌آفرینان به خوبی توانستند جریان اجرا را کنترل کنند.