دیباچه: تهمینه میلانی که این روزها نمایشگاه عکس هایش در گالری «آریانا» برپاست بیان کرد که تا وقتی بتواند فیلم می‌سازد ولی به فعالیت‌های دیگر همچون نقاشی و عکاسی و نوشتن رمان هم می‌پردازد.
به گزارش
دیباچه به نقل از مهر، تهمینه میلانی درباره نمایشگاه عکس‌هایش با نام «نقش نور» که این روزها در گالری «آریانا» برپاست و برجسته بودن بافت و رنگ در این عکس ها گفت: یک سفر هشت روزه به ایالت وایومینگ در آمریکا داشتم. در آنجا منطقه عظیمی وجود دارد که به آن «پارک سنگ زرد» می گویند و آتشفشان های معروف تیتان نیز در آنجا قرار دارد. در آن سفر از این منطقه عکس های زیادی گرفته ام که بر اساس مفهوم دسته بندی شده اند و حال شما تعداد کمی از آنها را با مضمون نقش نور در این نمایشگاه می بینید.
وی ادامه داد: همه عمرم عکاسی کرده ام. حتی پیش از آنکه دانشجوی معماری شوم. خب! دوران دانشجویی هم که خودتان می دانید، دانشجوی معماری همیشه دوربین به دوش است. گرچه در طول این سال‌ها هیچ وقت نمایشگاهی از عکس هایم نگذاشتم، اما از همان ابتدا به خاطر هر دو حرفه ام، معماری و فیلمسازی، عکس هایی با کیفیت خوب گرفته ام. در طول زمانی که به من اجازه فیلمسازی نمی دادند، فکر کردم که عکس‌ها و نقاشی هایی را که در این دوران گرفته و یا خلق کرده ام به نمایش بگذارم که این اولین نمایشگاه است. شاید در قدم های بعد نمایشگاهی از عکس‌هایی که از معابد و معماری کشور نپال گرفته ام، همینطور معماری و مساجد مراکش، تونس و همچنین عکس‌هایی که از مساجد و معماری متنوع ایران گرفته‌ام به نمایش بگذارم. فکر می کنم اگر عکس های متنوع در کنار هم به نمایش گذاشته شوند تنوع معماری به ویژه معماری مساجد در کشورهایی با فرهنگ متفاوت آشکار خواهد شد.
میلانی با تاکید بر اینکه در هیچ کدام از عکس هایی که در این نمایشگاه به نمایش درآمده تغییری پس از ثبت عکس ایجاد نشده است، بیان کرد: عکس ها خالص هستند و همه چیز همانگونه است که در طبیعت می بینید و حتی از فیلتر برای ثبت آنها استفاده نشده است. می دانیم که بدون نور هیچ چیز از جمله طبیعت را نمی توان دید. نور در طبیعت قابل کنترل نیست و هر لحظه تغییر می کند. طبعا عکس هایی که شما در این نمایشگاه می بینید و ثبت یک لحظه جادویی با دوربین است، با تغییر نور عکس دیگری می شد. مثلا در یک عکس شما می توانید رنگ آبی فیروزه ای آب یا برکه را در کنار رنگ سرمه ای ببینید اما همین فضا با تغییر تابش آفتاب یا همان نور به شکل و رنگ دیگری جلوه می کند.
کارگردان فیلم «آتش بس» ادامه داد: اگر نور تغییر کند رنگ هم تغییر می کند. البته نوع بافت، خاک و سنگ های منطقه هم مهم است. منطقه ای که من آنجا عکاسی کردم، منطقه ای مملو از آهک، گوگرد، آتشفشان های کوچک و بزرگ بود بنابراین مواد تشکیل دهنده محیط هم تاثیر خود را در ایجاد رنگ و انعکاس نور دارد. به واسطه همین نکات که عرض کردم گاه شما در یک عکس هزاران رنگ را می توانید تشخیص دهید.
میلانی با تاکید بر اینکه برای وی اینکه مخاطب در این عکس ها طبیعت خالص و دستکاری نشده را مشاهده کند، بسیار مهم بوده است، عنوان کرد: فراموش نکنید اغلب ما از کنار طبیعت و پیچیدگی‌های سحرانگیز آن بی تفاوت می گذریم و به آن توجهی نداریم.
او در ادامه درباره عکس های سیاه و سفید نمایشگاه که عکاس در آنها به قدری به سوژه نزدیک شده که بافت در آنها برجسته شده است نیز گفت: در عکس هایی که از چوب ها گرفتم هم نور نقش تاثیرگذاری دارد؛ تاثیری که نور خورشید به مرور روی چوب ها می گذارد و می شود گذر عمر را در آنها دید و احساس کرد. در این عکس ها موضوع اصلی رنگ نبود، بلکه تاثیر دراز مدت نور بر پدیده ها برایم مهم بود. برای همین فکر کردم عکس های سیاه و سفید بافت و حس را بهتر منتقل می‌کنند.
کارگردان «سوپر استار»، «دو زن» و «یکی از ما دو نفر» ادامه داد: در واقع خواستم در این نمایشگاه نقش نور را در چند بعد نشان دهم؛ یکی تاثیر نور خورشید در درازمدت که به تغییر فرم و بافت می انجامد و بعد نقش نور و تغییر رنگ ها با تغییر نور. در هر حال کانسپت اصلی این نمایشگاه نقش نور است.
میلانی همچنین در پاسخ به اینکه چرا برخی عکس ها در ابعاد کوچک قاب شده اند در حالیکه به نظر می رسد ابعاد بزرگ برای برخی از عکس ها کانسپت نمایشگاه را گویاتر بیان می کند، توضیح داد: اعتراف می کنم که اشتباه کردم و به خاطر تجربه کم من این اتفاق افتاد.
وی ادامه داد: بعد از چاپ عکس‌ها متوجه این موضوع شدم اما دیگر زمان کافی برای چاپ مجدد نداشتیم چون کاغذی که می خواستیم عکس ها روی آن چاپ شود مدتی در گمرک ماند و دیر به دستمان رسید و وقتی کارها چاپ شد، به خاطر زمان محدودی که سالن نمایشگاه در اختیار ما قرار داده بود دیگر زمان کافی برای چاپ مجدد در ابعاد بزرگ نداشتیم. خصوصا عکسی که از علفزار می بیند باید در ابعاد دو در سه متر چاپ می شد تا مخاطب رو به روی آن، خودش را در علفزار حس کند. شما درست می گویید ابعاد یک اثر هنری خود بخشی از بیان هنری آن اثر است، اما روی کاغذی که کنار هر عکس قرار داده ام ذکر شده است که متقاضیان می توانند دو ادیشن دیگر عکس ها را در ابعاد بزرگ سفارش بدهند.
این فیلمساز همچنین درباره اینکه چرا در این مقطع تصمیم به برپایی نمایشگاهی از برخی از عکس هایش گرفت نیز توضیح داد: سه سال نتوانستیم پروانه ساخت برای ساخت فیلم بگیریم. فیلم «تنهایی پر هیاهو» هم که پروانه ساخت گرفت و ما پیش تولید آن را آغاز کرده بودیم با مداخله ارگان های غیر مسئول متوقف ماند. از آنجا که نمی توانم بیکار بمانم، شروع کردم به عکاسی، نقاشی و نوشتن رمان.
وی ادامه داد: می خواستم با این کارم به همه آدم‌های پیرامونم بگویم اگر در کاری به بن بست خوردند ناامید نباشند چراکه همیشه راهی برای خلاقیت هست و نباید در ناامیدی غرق شوند. عکس را همیشه می گرفتم و برایم کار جدیدی نبود. سی سال بود نقاشی نکرده بودم اما دوباره شروع کردم به نقاشی و اسفند ماه نمایشگاهی از نقاشی هایم برپا می کنم. یک رمان هم نوشتم که بعد از ساخت فیلم جدیدم آن را ویرایش نهایی می کنم.
این فیلمساز درباره سوژه نقاشی‌های خود نیز بیان کرد: نقاشی هایم داستانگو هستند و کارهای آبسترکت که رنگ و ترکیب بندی باشند نیستند.
میلانی در پاسخ به اینکه آیا می خواهد در عرصه هنرهای تجسمی به عنوان یک هنرمند حرفه ای شناخته شود، بیان کرد: من در وهله نخست فیلمساز و معمار هستم و دوست دارم با فیلم هایم با طیف گسترده ای از مخاطب ارتباط بگیرم. یک عکس را مگر چند نفر می بیند؟ رمان را چند نفر می خواند؟ اما یک فیلم را میلیون ها آدم می بینند و در همه جای جهان می تواند دیده شود. این مدیوم ها و مخاطبانش متفاوت است. سینما برایم ارزشمندتر و جذاب تر است اما همیشه ادبیات، عکاسی و نقاشی هم برایم جذاب بوده اند.
وی با بیان اینکه سفرهای بسیاری به نقاط مختلف ایران و جهان داشته و همواره در این سفرها عکاسی کرده است درباره به نمایش گذاشتن باقی عکس‌هایش نیز گفت: عکس‌ها و سوژه هایم طبقه بندی شده اند مثلا سوژه‌هایی چون مساجد، آدم ها، ابر، سنگ، آب، نور و.... را دربرمی‌گیرند و اگر موقعیت مناسبی پیش بیاید تجاربم را به نمایش عموم خواهم گذاشت.
این معمار ادامه داد: این نمایشگاه اول من است و تجربه کافی نداشتم و کمی محتاط عمل کردم و تنها سی اثر را به نمایش گذاشتم. مثلا دوست داشتم پرفورمنسی هم همراه با نمایش عکس‌ها می داشتیم یا حداقل صدا و موسیقی هم به کار اضافه می کردیم که گذاشتیم برای نمایشگاه های بعد.
میلانی در پایان با بیان اینکه بیشتر خود را عکاس حسی می داند تا عکاس حرفه ای گفت: من تا وقتی بتوانم فیلم بسازم و حتما فیلمسازی را به هنرهای دیگر ترجیح می دهم اما این به معنی آن نیست که از فرصت های پیش آمده برای دیگر فعالیت‌های فرهنگی هنری بهره نگیرم.
علاقمندان برای بازدید از آثار تهمینه میلانی می توانند از ۱۳ تا ۱۸ شهریورماه از ساعت ۱۷ تا ۲۱ به گالری آریانا واقع در الهیه، انتهای مریم شرقی، خیابان فرشته (فیاضی) نرسیده به چناران پلاک ۹ مراجعه کنند.
عکس: شراره سامعی
