دیباچه: مدیر و رهبر ارکستر گروه کُر «نامیرا» همزمان با بیست سالگی این مجموعه موسیقایی از کم‌توجهی به گونه‌های مختلف موسیقی و توجه بیشتر به موسیقی پاپ گله کرد.
به گزارش
دیباچه به نقل از مهر، فرهاد هراتی مدیر و رهبر ارکستر گروه کُر «نامیرا» با اشاره به فعالیت هایی که این گروه طی سال های گذشته در حوزه مسایل هنری، اجتماعی و محیط زیست داشته است، توضیح داد: بیش از بیست سال فعالیت در عرصه موسیقی و نگهداری یک گروه کُر امری تکرار نشدنی است ولی معلوم نیست که من از این به بعد هم توان کار کردن داشته باشم. من ۲۰ سال پیش به صورت تصادفی کار با گروه کُر را آغاز کردم و در این مدت هم بارها و بارها فضای فعالیت های ما به سمت تعطیلی رفت اما با چنگ و دندانی مقابل انحلال گروه ایستادگی کردیم.
وی ادامه داد: بیست سال است که با دیگر اعضای گروه مشغول کاریم اما از این پس ترس و واهمه دارم که دیگر نتوانم راهی را که پیش گرفته ایم ادامه دهم. متاسفانه بی‌تعادلی در ژانرهای مختلف موسیقی و شرایط نگران کننده ای که در حوزه موسیقی وجود داشته و دارد فضای کار را برای من بسیار سخت کرده اما در این مدت علیرغم مشکلات جسمی که برایم پدید آمد اهدافم را زنده نگه داشته ام. بارها هم خودم تصمیم گرفتم کار را متوقف کنم اما این بار بچه های گروه اجازه ندادند. فرهاد هراتی با گروه مهربانش بیست سال است که آهنگ نوشته، کنسرت برگزار کرده و فعالیت هایی را در حوزه های اجتماعی و محیط زیستی انجام داده اما نمی دانم چرا مثل خیلی از گروه ها دیده نشدیم.
مدیر و رهبر ارکستر گروه کُر «نامیرا» گفت: چند سال است که خوشبختانه علاوه بر برگزاری جشنواره موسیقی فجر رویدادهای مختلفی در حوزه موسیقی با مشارکت بخش خصوصی و میزبانی خانه موسیقی برگزار می شود اما من نمی دانم این چه شرایطی است که نه بخش خصوصی برای اجرای این برنامه ها ما را دید و نه خانه موسیقی برای برپایی رویدادهایی مرتبط با موسیقی دعوتی از ما انجام داد. من در این مدت بی مهری های زیادی از دوستان دیدم در حالی که به گمان بسیاری از دوستداران موسیقی برنامه های ما از کیفیت قابل قبولی برخوردار بود. باور کنید اینها را برای گلایه‌های رسانه ای نمی‌گویم اما این دیده نشدن با ۴۶ سال سن و ۲۰ سال اداره یک ارکستر بی ادعا برایم دردناک است.
هراتی با تاکید بر اینکه از موفقیت و دیده‌شدن همه همکارانش در عرصه موسیقی خرسند می‌شود، تصریح کرد: من به همکارانی که در همه حوزه های موسیقی به موفقیت دست پیدا کردند حسودی نمی کنم و برای تک تک این عزیزان آرزوی موفقیت دارم، اما چرا شرایط به گونه ای است که همه گروه‌ها و افراد دیده نمی‌شوند و شاید به دلیل همین بی مهری ها باشد که تا این حد خسته شده‌ام. البته ما با همه این بی‌مهری‌ها و بی‌توجهی‌ها هنوز مشغول کار کردنیم و باز هم با امید به آینده جلو می‌رویم البته بماند که بسیاری از پروژه های بزرگ بین المللی هم وجود داشت که می توانست با حمایت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دیگر نهادها به جای خوبی برسد و نرسید.
این خواننده و آهنگساز در بخش دیگری از صحبت های خود با بیان اینکه موسیقی در ایران فضای عادلانه ای ندارد، توضیح داد: من در این مدت با اینکه در بسیاری از مواقع با هزینه شخصی سعی کردم گروهمان را سرپا نگه دارم اما حرف های بسیار ناپسندیده ای شنیدم که همه آنها را تحمل و به خدای مهربان واگذار کردم. نهادهای مختلف از گروه‌های دیگر که بیشتر پاپ هستند حمایت می‌کنند و همین نبود تعادل باعث می شود موسیقی‌ای که روی آن فکر می شود دیگر دیده نشود.، در واقع اجرای یک کنسرت فقط یک رونمایی است که استمرار و حمایت موجب ماندگاری آن می شود. در همین پروژه «زمین مقدس» که چندی پیش با استقبال خوب مسئولان و تماشاگران مواجه شد همه آدم هایی که از ابتدا به ما قول همکاری و حمایت داده بودند و حضور خوبی داشتند بعد از برگزاری کنسرت به یک مرتبه از نظرها پنهان شدند؛ گویا این برنامه یک شوی نمایشی برای دیده شدن آنها بود.
وی ادامه داد: من این توقع را داشتم در روزهایی که ما پروژه «زمین مقدس» را با حضور آقای جنتی وزیر ارشاد و خانم ابتکار رییس سازمان حفاظت محیط زیست روی صحنه بردیم کسی به آقای رییس جمهور این کنسرت صلح طلبانه را معرفی می کرد. چه بسا همین برنامه می توانست در سفر آقای روحانی به سازمان ملل معرف شایسته ای برای صلح طلبی ایران و ایرانی باشد اما متاسفانه در این برنامه هم کسی ما را ندید و باز همه چیز فراموش شد. باور کنید من خسته شدم از اینکه همه به من و گروهم گفتند «شما چقدر خوبید» اما هیچ کس هیچ کاری برای ما نمی کند. شاید هم خیلی ها فکر می کنند آنقدر از این شرایط خسته می شوم که در نهایت ایران را ترک می کنم اما من کشورم را بیش از هر جای دیگری دوست دارم و تمام فکرم این است که برای آینده چقدر می‌توانم مفید باشم. من به عشق ایرانی بودن و گروه کر «نامیرا» مشغول به فعالیتم و امیدوارم دیگر از روی آنها خجالت نکشم.
هراتی در پایان صحبت های خود تصریح کرد: من هیچ تقاضایی از افراد و نهادها ندارم جز اینکه ما را بیشتر بشناسند. من هم دوست دارم یک روزی بتوانم با آقای مرادخانی به عنوان معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به راحتی و بدون تشریفات ملاقاتی داشته باشم. البته شاید هم اینک دغدغه های جدی تر و بزرگ تری از گروه «نامیرا» در حوزه موسیقی وجود دارد که فعلا فرصتی برای فکر کردن به ما نمی‌گذارد. به هر ترتیب اینها درددل هایی بیست ساله بود و امیدوارم روزی شرایط بهتری حکمفرما شود.
