دیباچه: مدیرعامل انجمن هنرهای نمایشی تهران نامه‌ای را خطاب به رییس سازمان صداو سیما منتشر کرد.
به گزارش
دیباچه به نقل از ایلنا، در متن نامهٔ ارمغان بهداروند با عنوان «هر شب، یک صندلی در تماشاخانه‌های تهران برای شما خالی است!» آمده است:
«تئاتر در هر روزگاری رسانه بوده است، رسانه‌ای که در این روزگارِ پررسانه، مخاطب دارد. رسالت هر رسانه‌ای را همان رسانه تعیین می‌کند. همین که بتوانی پاسخ چه باشی، چگونه باشی، چرا باشی و چقدر باشی را دست و پا کنی یعنی توانسته‌ای خودت باشی و کمتر به دیگران شباهت داشته باشی. تئاتر رسانه‌ای است که بیشتر از هر چیز شبیه خودش است. در همین بی‌شباهتی است که مخاطب تئاتر، کنجکاوانه به تماشا می‌نشیند تا بیاموزد که بیاموزاند، بخندد تا بخنداند، بگرید تا بگریاند و هر چیز دیگری را که رسانه بر آن عهد بسته است. تئاتر، تولید فکر است، کارگاه اندیشه و میدان رویارویی اذهان. آنچه که روی آن صحنه اتفاق می‌افتد، بازآفرینشی از اتفاقات همان روزگار و دیگر روزگاران است. با این همه چگونه می‌توان رسانه بود اما رسانه‌ای نداشت! رسانه‌ای که از تو بگوید، از تو بنویسید و تو باشد.
سال‌ها پیش، که نه این همه شبکهٔ تلویزیونی بود و نه این همه تئاتر، مجالی بیشتری برای تئاتر و تماشایش در تلویزیون بود. تله تئاترهایی که عموماً اجرای متون نمایشی غیر ایرانی بود با بازیگرانی که هر کدام در خاطرهٔ جمعی ما ارتفاعی داشتند. تلویزیونِ آن روز‌ها به تئاتر اعتقاد داشت و جویای حال رسانه‌ای بود که برای خودش و به نام خودش در و دیواری نداشت. نداشت اما حتما این جمله را شنیده‌اید که: راه که بیفتیم ترسمان خواهد ریخت! تئاتر به همان شکل و شمایل باقی نماند. کتاب شد، دانشگاه شد، جشنواره شد، آموزشگاه شد، آکادمی شد، دارو شد، تماشاخانه شد و هزار چیز دیگر... حالا به همان اندازه که از تئاترهای تلویزیون خاطره داریم، از تلویزیون سپاسگزاریم.
تکثیر سلولی تئاتر و تماشاخانه‌های تئاتر به ارزانی به دست نیامده است. افزایش صندلی‌های تئاتر، دانش آموختگان تئاتر، چند اجرایی شدن سالن‌ها، بسامد بسیارِ خبرهای تئاتریِ سایت‌ها و خبرگزاری‌ها، تئاتر بین الملل و... حاصل همان اعتقادی است که به این روز‌ها امیدوار بود. همه چیز شاید شبیه باید‌ها نیست و هنوز تا رسیدن به دلخواه خویش، روز‌ها و شب‌ها دوریم اما خیلی دلم می‌خواهد به همین بضاعت اندک، فرصت قرابت تلویزیون و تئاتر را یادآوری کنم. به اینکه حالا تئاتر هم می‌تواند رسانهٔ تلویزیون باشد. فرصت مغتنمی است که هر چند به تاخیر اما به رییس سازمان صدا و سیما خوش آمد بگوییم و همین اندک بضاعت را با او در میان بگذاریم. او را به دیدن تئاتر دعوت کنیم. به تماشای تئاتری که نه «۹۰» دارد نه «هفت»، نه شبکه و نه آنتنِ بعد از نیمه شب حتی!
با این همه اما برادر ارجمند آقای دکتر عسگری! هر شب، یک صندلی در تماشاخانه‌های تهران برای شما خالی است!.»
