دیباچه: این مراسم در حالی برگزار شد که به علت مشکل بودن روند اداری، پیکر این هنرمند هنوز از آمریکا به ایران انتقال نیافته و خاکسپاری نشده است.
به گزارش دیباچه به نقل از ایسنا، پسر این هنرمند در گفت‌وگویی بیان کرده بود: پیکر پدرم پس از درگذشت به یک مرکز مطالعات علمی و تحقیقاتی در آمریکا برده شد و بین چهار تا شش هفته در آنجا خواهد ماند. این کار با رضایت خود او که پیش از مرگ، فرم‌های مربوط را امضا کرده بود، انجام می‌شود. برای انتقال پیکر پدرم به ایران ابتدا برنامه خاصی نداشتیم اما با مساعدت بسیار آقای مرادخانی - معاون امور هنری وزارت ارشاد - این اتفاق خواهد افتاد. آقای مرادخانی چند ساعت بعد از فوت پدرم تماس گرفت و اعلام کرد که تمام امکانات و شرایط را برای انتقال او به تهران و خاکسپاری‌اش در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) فراهم می‌کند. این خبر ما را بسیار خوشحال کرد.
در مراسم بزرگداشت این هنرمند که 27 خرداد در خانقاه صفی‌علیشاه برگزار شد، افرادی مانند مسعود جعفری جوزانی، فخرالدین فخرالدینی، اکبر عالمی، مهدی منعم، محسن شاندیز، محمدعلی سجادی، سیف‌الله صمدیان، هارون یاشایی، مسعود زنده‌روح، افشین شاهرودی، مهران عفت‌رخ حضور داشتند.
سیف‌الله صمدیان که در این مراسم حاضر شده بود، در جمع خبرنگاران درباره بیچاره اظهار کرد: اصغر بیچاره زمانی که وارد کار سینما شد، دیگر آن را رها نکرد. سینما نیز او را رها نکرد. من پیش از این نیز گفته‌ام که اصغر، بیچاره سینما بود. او در زمینه‌های متفاوت سینمایی و در نقاطی که از یکدیگر بسیار دور هستند، کار کرد.
او ادامه داد: تا آخرین روزهایی که او را دیدم، همیشه می‌گفت: «من زیرخاکی هستم» اما مطمئن هستم تمام روی خاکی‌ها را نیز دوست داشت. خاطره عجیبی که از او دارم به مراسم خاکسپاری پرویز فنی‌زاده برمی‌گردد. بیچاره از این مراسم یک فیلم «سوپر هشت» تهیه کرد و آن را در تالار وحدت به نمایش گذاشت. در آن دوره کسی به فکر این حرف‌ها نبود و مانند الان همه با گوشی موبایل خود فیلم نمی‌گرفتند.
صمدیان - عکاس و فیلمساز - که در این بزرگداشت حاضر شده بود، همچنین گفت: بزرگ‌ترین مشکل ایران این است که با وجود تمام دارایی‌های استثنایی عکس خود، موزه عکس ندارد. تمام آرشیوهای ما باید در دل موزه عکس جمع‌آوری شود. من امیدوارم با رسمی‌تر شدن انجمن عکاسان و جدی‌تر کار کردن هیات مدیره آن، این موضوع پیگیری شود. تا زمانی که این موزه نباشد، همه آثار پراکنده هستند و امیدوارم با کمک خانواده بیچاره، آرشیو او در دل این موزه بروند.
این عکاس بیان کرد: زمانی که این موزه راه‌اندازی شود، همه مجموعه‌ها کنار یکدیگر جمع‌آوری می‌شوند و بازدیدکنندگان چه توریست باشند، چه پژوهشگر، به آرشیوی دسترسی پیدا می‌کنند که هفت، هشت سال بعد از اختراع دوربین عکاسی در ایران جمع‌آوری شد.
افشین شاهرودی - عکاس و عضو هیات‌مدیره انجمن عکسان - نیز در جمع خبرنگاران گفت: اصغر بیچاره در گفت‌وگویی گفته بود: «من عاشق آسمان و سبزه و پرنده و کلاغم؛ کلاغی که هر روز من را بیدار می‌کند.» این جملات معرف شخصیت او هستند. من او را از دهه 60 می‌شناسم و در تمام این سال‌ها ندیده بودم، برنجد یا کسی را از خود برنجاند.
او با اشاره به این که موزه تاریخ یک کشور است، درباره ایجاد موزه عکس بیان کرد: اگر این کار انجام نشود، درباره تاریخ کشورمان سهل‌انگاری کرده‌ایم.
شاهرودی اظهار کرد: امیدوارم دولت در زمینه آرشیوهای بیچاره فکری کند و با ایجاد یک موزه نگذارد این‌ها از بین بروند. انجمن عکاسان، پشتوانه مالی زیادی برای انجام این‌گونه کارها ندارد اما به عنوان نماینده جامعه عکاسی از این کار حمایت معنوی می‌کند. من به اعضای هیات مدیره این موضوع را منتقل می‌کنم تا پیگیری‌های لازم را برای این موضوع انجام بدهند.
اصغر بیچاره قدیمی‌ترین عکاس سینمای ایران پس از تحمل یک دوره بیماری 22 خرداد بر اثر عوارض ناشی از سرطان حنجره در آمریکا درگذشت.
اصغر بیچاره با نام مستعار علی‌اصغر ژوله در سال 1309 در تهران متولد شد. او کار خود را به عنوان عکاس و کپی‌کار عکس فیلم‌های خارجی برای ویترین سینماها از سال 1325 آغاز کرد. شروع فعالیت او در سینما نیز با عکاسی از فیلم «دستکش سفید» بود.
او همچنین به جز بازیگری و عکاسی مسئولیت‌های دیگری مانند مدیر تهیه، طراحی صحنه و مدیر تدارکات را بر عهده داشته است.
