9 صبح گزارش داد خندوانه یکی از معدود برنامه هایی است که در این چند وقته توانسته است مخاطبان را در ساعتی خاص جذب جعبه جادویی کند و بتواند آنها را بخنداند. رامبد جوان کارگردان خندوانه می گوید: "مردم ایران علاقمند به خندیدن و شادی هستند و این ذات بشر است اما نظام تریبتی ما و اتفاقاتی که در طول سالیان گذشته افتاده باعث شده است که ما مقداری از شادی فاصله بگیریم البته نمی‌خواهم بگویم که تلخ شدیم و یا عبوس و اهل گریه هستیم اماباید بدانیم که خندیدن و شاد بودن یک رفتار روزمره است و باید دائم این مسئله را یادآوری کنیم تا تبدیل به یک برنامه شود. از طرفی خود فرد باید حواسش باشد و شاد باشد و شادی کند و اهل شاد کردن خودش و دیگران باشد."

اکنون برنامه خندوانه چند وقتی است که بر روی آنتن می رود و توانسته است اعتماد مخاطبان خود را جلب کند. اما آیا جوان از این اعتماد تنها در راه خندادندن مردم استفاده می کند؟

تا چندی پیش برنامه ها تبلیغاتی در صدا و سیما در ساعاتی خاص و بین برنامه های پخش می شد اما در مدتی است که شکل پخش تبلیغات تغییر پیدا کرده و مخاطبان برنامه ها مجبورند و راه دیگری ندارند که حتما باید تبلیغات تلویریون را ببینند . در داخل بسیاری از برنامه های تلویزیونی شاهد تبلیغ مستقیم و غیرمستقیم انواع کالاها هستیم. ابعاد این مساله به اندازه یی وسیع شده که بسیاری از برنامه ها از اساس با هدف تبلیغ کالای خاص ساخته می شود.گویی هیچ گریزی از تبلیغ های تلویزیون برای مخاطبان رسانه ملی وجود ندارد. مردم ناچار هستند از نخستین ساعت های آغاز برنامه های تلویزیون تا پاسی از شب شاهد حجم عظیمی از تبلیغ ها باشند. تبلیغ هایی که قبل، بعد و میان برنامه های مختلف و گاه برای دقیقه های طولانی و کسالت بار پخش می شوند.

خندوانه نیز از این قافله عقب نمانده و تبلیغات به آن وارد شده. برنامه چهارشنبه شب رامبد جوان با تبلیغ فروشگاه اینترنتی دیجی کالا آغاز شد. رامبد جوان با در دست گرفتن بسته خرید از دیجی کالا بیان می کند که می توانید با خرید از دیجی کالا از هر جای دیگر ارزانتر خرید کنید. با این وجود با مقایسه بین قیمت های این فروشگاه اینترنتی با دیگر فروشگاه ها می توان نتیجه گرفت که قیمت های دیجی کالا گرانتر از سایر فروشگاه ها است.

در چنین برنامه پرمخاطبی و با توجه به نرخ بالای تبلیغ ها برای هر ثانیه، بدون شک سود قابل توجهی را به حساب این سازمان و شرکت های تبلیغی وابسته به آن واریز می شود. اما مساله مهم این است که چرا باید در یک برنامه تلویزیونی از اعتماد مردم سوء استفاده شود و به عبارتی به مردم اطلاعات نادرست و خلاف واقع داده شود و به نوعی فریب داده شوند.

شاید تبلیغات در سراسر چهان؛ برای بالابردن مصرف گرایی مردم به پدیده ای معمول تبدیل شده باشد اما باید به نکته بسار مهم توجه داشت که آیا قانونی که به تلویزیون اجازه ی تبلیغ هایی با چنین حجمی را صادر می کند، بر تاثیر این تبلیغ ها بر جامعه یی که تلویزیون تنها رسانه ی تصویری آن به شمار می رود نیز آگاه است؟ علاوه بر این آیا تلویزیون نباید در برابر برنامه سازی های که تبلیغات فریبنده و خلاف واقع بیان می شود پاسخگو باشد؟

تحلیل دیباچه : البته شاید اینگونه عکس العمل نشان دادن در مقابل تنها برنامه ای که توانسته صرفاً بر پایه نوآوری های خود و انتخاب موضوع و سوژه های ناب در میان مردم جا باز کند عادت ما شده باشد اما نمی توان خواستار این نشد تا مدیران صدا و سیما نظارت خود بر محتوای برنامه ها را بیشتر نمایند و اجازه ندهند اسپانسرها به بهانه حمایت مالی هر آنچه که می گویند به مردم منتقل شود .