به گزارش خبرنگار «دیباچه»؛ نشست رسانه ای فیلم «دسته دختران» با حضور بازیگران, عوامل و اهالی رسانه برگزار شد.
فرشته حسینی بازیگر «دسته دختران» در این نشست گفت: در فیلم «دسته دختران» همه تلاش ما ترسیم چهره زشت جنگ بود و امیدوارم موفق شده باشیم.
محمدرضا منصوری تهیه کننده فیلم گفت: ان‌شاءالله به هنگام قضاوت آثار عدالت رعایت شود و فیلم ما نیز به حق خود برسد.»
منیره قیدی کارگردان فیلم گفت: هیچ شخصیتی به‌طور مستقیم از کتاب یا ماجرا یا حقیقتی شکل نگرفته بود , این شخصیت‌ها برآوردی از مطالعات من هستند. من تنها فیلم‌هایی را که می‌سازم به موضوع آن اشراف و احاطه دارم.
ما فیلم‌های بسیاری داریم که در سینمای دفاع مقدس الگو می‌شوند اما سعی می‌کنم سینمای خود را داشته باشم و اگر قرار باشد الگویی داشته باشم، آن الگو بی‌شک فیلم «تنگه ابوقریب» نیست.

فرشته حسینی گفت: من شخصیتی آرام دارم و کاراکتر فیلم بسیار از من دور بود اما با تصاویری که از جنگ در کشورم می‌بینم، احساس همزادپنداری می‌کردم و از ته دل کار می‌کردم
قیدی ادامه داد: من مدت زمانی طولانی کار دستیار کارگردانی و منشی صحنه داشتم ودر سنی هستم که تجربیات بصری بسیاری داشتم.
من به این فکر نکردم که ساختن این فیلم نیاز به جسارت دارد یا نه؛ من صرفا کاری را که دوست دارم را انجام می‌دهم و این فیلم را دوست داشتم

ابراهیم امینی نویسنده گفت: ما در این اثر با فیلمی پر از فراز و نشیب همراه هستیم و سعی کردیم همه واقعیت را نشان دهیم. کاراکترها به این باور رسیدند که می‌توانند جان افراد را نجات دهند و شکست را به تصویر نمی‌کشد
قیدی درپاسخ به سوال اینکه چرا شخصیت ها فراری شدند و و شهر را نجات ندادند,گفت: ما درباره یک حقیقت فیلم ساختیم و متاسفانه همه ما می‌دانیم که خرمشهر سقوط می‌کند اما این فیلم نه درباره سقوط خرمشهر که درباره عشق و امید به آینده بود.
قیدی درخصوص پایان بندی بهتر فیلم «دسته دختران» گفت:شاید اگر شما فیلم را کارگردانی می‌کردید پایان‌بندی بهتری داشت. من فکر نمی‌کنم که با ساخت این اثر به دور تکرار رسیده باشم.

قیدی درباره شخصیت‌های فیلم بیان کرد: فیلم ما کاراکتر محور نبود. ما درباره 5 شخصیت صحبت می کنیم که هرکدام برای خودشان شخصیت اصلی داستان هستند و من فکر می‌کنم به اندازه زمان فیلم به سرنوشت همه آثار پرداختیم
فرشته حسینی درباره بازی کردن در فیلمی دفاع مقدسی ایرانی با وجود اصالت افغانستانی، گفت: من تفاوتی بین افغانستان و ایران قائل نیستم و باید بگویم که من ایران را بسیار دوست دارم. فکر می‌کنم همه می‌توانند درک کنند که وقتی جایی بزرگ می‌شوی متعلق به همان‌جا خواهی بود.من در ایران به دنیا آمده و بزرگ شدم و دوستان زیادی در ایران دارم و خودم را جدا از ایران نمی دانم.