غزاله ایرانی : وقتی به کوچه و بازار محله خودمان در تهران نگاهی می اندازم دلم برای رفتگری که میانسال و مجبور است در ساعاتی که همه خواب هستند و یا در حال استراحت ، خیابان و محله را جارو کند  عجیب می گیرد؛ وقتی با او هم کلام می شوم دلش از غصه پر است ؛ از حقوق کمی که می گیرد ، از تحصیلاتی که گذرانده و اکنون باید در خیابان های تهران برای امرار معاش محله را جارو کند و شاید رهگذری پیدا شود و با قرص نانی یا مبلغی ناچیز از او تشکر کند؛

می گوید : ما قشر ضعیفی هستیم ، کسی به ما اهمیت نمی دهد .

می پرسم مگر امنیت شغلی ندارید؟

می گوید با این پول مصوب وزارت کار مگر میشود شب را به صبح رساند؛ 

دلش از شهرداران دوره های مختلف پر بود ؛ خیلی شهردار فعلی را نمی شناسد اما گفت: بنظرم آدم جنتلمنی به نظر می رسد ؛ خدا کند او بتواند برای ما اقدام مثبتی کند ؛ نمی خواهیم لباس مارا بپوشد که مثلا از جنس ماست ، خوب معلوم است که نیست ؛ فقط پای عهدش بایستد و حمایتمان کند؛ کار ما کاری جهادی است .

در حال پیاده کردن این خبر بودم که نگاهم به یک خبر افتاد ؛ "  شهردار تهران با حضور در شهر نجف در محل اسکان کارگران خدمات شهری حضور یافت" .

با عکسهایی که از او دیدم ظاهرا فرصت یافت چند جمله ای صحبت کند ؛ 

او این حرفها را زد: