زمستان سال گذشته کنسرتی در سالن رودکی ، با اجرای ارکستر گلهای نوین (به سرپرستی آقای رامبد لطیفی و رهبری آقای رضا مریوند ) دیدیم و شنیدیم .

سالن کوچک بود و تشویقها وسیع ، و نشان داد که همین مردم ظاهرا اشباع شده از کنسرتها و بی تفاوت نسبت به بیشتر اجراهای موجود ، وقتی به قول حافظ : چنین " مجموعه مراد" را در یک جای ببینند ، چه عکس العملهای دلگرم کننده ای را نشان میدهند .از شرطهای لازم برای فراهم آمدن چنین مجموعه هایی ،حسن سلیقه در انتخاب قطعات ، تمرین برای رسیدن به حدی بالا در مهارت و تاثیرگذاری (که هر چه زیاد باشد باز هم کم است )،  تسلط های فنی، و مهم تر از همه ، عشق و اعتقاد به آنچه که نواخته و خوانده میشود ، و احترام قلبی صمیمانه به مخاطب ، نام برد .چنین مجموعه در کنسرت فرهنگسرای نیاوران به وضوح ، جمع آمده بود .

وچون نیک بنگری ، خواهی دید که راز دلنوازی چنین اجراهایی ،آنهم در این شهر شلوغ و عصبی،و با این ذهن بی حوصله ،در انتخاب چند قطعه ی نوستالژیک و تلاش برای نزدیکی به صدای ارکسترهای رادیو تهران پنجاه سال پیش ،خلاصه نمیشود . راز دلنوازی ، در علاقه و اعتقاد است ،که شنونده غیر حرفه ای اگر چه نمیتواند آن را آگاهانه در یابد و توضیح بدهد ،ولی نیروی تاثیر و صمیمیت آن را ناخودآگاه در می یابد و از عمق دلش پاسخ می دهد .خیلی از قطعات زیبا و ماندگار وجود دارند که بارها با بسیاری افراد اعم از نوازنده و خواننده اجرا می شوند ، یک اثر گذاری و نیروی عاطفی شان یکسان نیست .

بابک بابایی ، هنرمند نقاش و پر سابقه ، که موسیقی آوازی را نیز در حد تخصص آموخته ، با انتخاب "نوع"ی دلنشین و خاطره دار و خاطره نواز و خاطره ساز ازموسیقی رایج در ارکسترهای رادیو 1335-1357 ، نقش ماندگار صدا و حضور متشخص خود را برصفحه حافظه امروز موسیقی ما ، خواهد زد . او شناخت درست و دقیقی از توانایی های صدای خود را دارد و گذر زمان ،او را پخته تر هم کرده و خواهد کرد .توجه به مفاهیم گوناگونی که در کلام ترانه ها نهاده شده اند ، دوری گرفتن از تکنیک نمایی،خودداری از تقلید رنگ و سبک صدای فلانیا بهمان خواننده "استاد"،نگاه به کاراکترهای دراماتیک ملودی ها و مهم تر از همه ،پرهیز ازورود لحنهای نا مناسب با موسیقی دستگاهی (که لحن های مداح وار فعلی،بارزترین نمونه های آن هستند )،از مشخصه های قابل تمجید از مسیر هنری اوست .

با صرفنظر از صدابرداری نا مطلوب ، و البته فضای مطلوبی که در سالن و محیط فرهنگسرا به همت مدیر عامل ارجمند فرهنگسرا و همکارانشان فراهم شده، باید سپاس گزارد از تک تک نوازندگانی که به سهم خود این برنامه زیبا را آذین بستند: پیام سوری در نقش پیانیست و آکمپانیمان با مهارتی نیرومند و بی تظاهر ، رامبد لطیفی و زخمه های نافذ مضرابش بر پوست وسیم ، آرشه دلکش محمد علی کشانی بر ویلن ،شور و حرارت و استعداد اجرای حمید رضا یوسفی در سازهای کوبه ای ،و بالاخره مهارت شایان تحسین مرتضی صنایعی ،نوازنده و نواساز و سازنده نی،که توجه خاص و عام را به خود جلب کرده است .

میرعلیرضا میرعلی نقی