به گزارش دیباچه،روحالله نشیبا روزنامه نگار در یادداشتی نوشت:
در دورانی که غلبه محصولات خارجی بخصوص انیمیشن ها موجب شده مخاطبان کودک ایرانی کاملا در معرض این محصولات باشند، اینکه سریالهایی مثل دیو و ماه پیشونی با ریشه های اساطیری شرقی تولید میشود و به صورت گسترده در شبکه خانگی عرضه میشود، اقدامی مفید برای بازگرداندن مخاطب ایرانی به سمت محصول ایرانی است.
چه بسیار داستانهایی جذاب که حین تبدیل به فیلم و سریال ابتر ماندهاند و چه بسیار داستانهایی با جذابیت پایین که حین اجرا و به واسطه کیفیت بالای تصویرسازی، رشد کرده و محصولی قابل اعتنا شدهاند.
اینکه همزمان بشود هم داستانی جذاب برای روایت انتخاب کرد و هم طوری داستان را آداپته و به تصویر بدل کرد که مخاطب از تماشای کار لذت ببرد، نیاز دارد به حضور تکنیسینهای خبره در رأس کار. تکنیسینهایی که از نگارش فیلمنامه تا تولید و کارگردانی را دربرگیرد.
در تولید سریالهای کودک و نوجوان اهمیت تخصصگرایی در امور مختلف بالاتر هم میرود چون مخاطب کودک و نوجوان در معرض انبوه محتواهای سرگرم کننده مختلفی است که از فضاهای رسمی تا غیررسمی را دربرمیگیرد و اینکه میان این همه محصولی خاص را انتخاب کند یقینا برمیگردد به حفظ استاندارد از فيلمنامه تا تولید.
سریال دیو و ماه پیشونی که اخیرا در شبکه خانگی ارائه شده از آثاری است که سعی کرده هم در داستان پردازی و هم در تولید و هم اجزای مختلف تصویرسازی از رنگبندی تا نورپردازی و انتخاب زوایای مناسب برای داستان گویی فانتزی، استاندارد عمل کند شاید به دلیل تجربه بالای هم حسین قناعت کارگردان آن و هم سابقه بالای مهدی و صادق یاری تهیهکنندگانی که سابقه تولید یا عرضه سریالهایی مختلف از گلشیفته و سیاوش تا هشتگ خاله سوسکه و... دارند.
سنت رویاپردازی تصویری قدمتی طولانی دارد و دقیقا به همان سالهای اولیه اختراع سینما برمیگردد؛ در سالهای اخیر البته دوز تخیل نگاری در تولیدات سینما و تلویزیون ایران پایین آمده و یک دلیلش تنبلی کارگردانانی است که بیشتر ژست کارگردانی برایشان اهمیت دارد تا پیشبرد ایده های تازه. سریال دیو و ماه پیشونی از جمله آثاری است که سازندگان آن برای رویاپردازی به عنوان عاملی موثر برای جلب مخاطب نگریسته اند.
سابقه تهیهکنندگان کار مهدی و صادق یاری به سالها فعالیت در حیطه ویدیورسانه بازمیگردد و در عین حال همین اواخر یک فانتزی دیگر به نام هشتگ خاله سوسکه را در شبکه خانگی داشتند که آنجا هم رویا نقش مهمی در پیشبرد داستان داشت.
در دیو و ماه پیشونی به غیر از حاکمیت نوعی قصه گویی شیرین رویاپرداز، کوشش زیادی شده که در فضاسازی تصویری هماهنگ با داستان، نوعی حرکت روبه جلو را شاهد باشیم و در این مسیر آن شادابی و تر و تازگی تصویر کمک میکند به جلب بیشتر مخاطب.
هدف اصلی دیو و ماه پیشونی جلب مخاطب کودک بوده است ولی به نظر میرسد نوعی ارتباط ورزی میان کاراکترها در دل داستانی فریبنده از اغوای شیطانی و اتکای اخلاقی برای رهایی میتواند مخاطب بزرگسالی را که به همراه فرزندان به تماشای سریال نشسته را هم راضی کند.
دیو و ماه پیشونی را حسین قناعت ساخته که بخش عمده موفقیتش مرهون انتخاب ژانر کودک و ادامه و پیشرفت در آن است. او سابقه ساخت پیشی میشی، دزد و پری و قهرمانان کوچک و... را دارد و حالا در کنار برادران یاری به عنوان تهیهکننده، سریالی ساخته که هم در کارنامه خودش قدمی روبه جلو است و هم در کارنامه سریال سازی شبکه خانگی میتواند قابل قبول باشد.
درست است که انیمیشنهای کمپانی های معظم هالیوود به بخش اصلی سبد سرگرمی سازی مخاطب کودک و نوجوان این سالها بدل شدهاند با این حال هنوز میتوان با رعایت استانداردهای مختلف از موسیقی تا تصویر و در عین حال پیدا کردن داستان های شیرین ایرانی سریالهایی مثل دیو و ماه پیشونی ساخت که مخاطب کودک در همان نگاه اول جذب تازگی آنها شده و در ادامه سریال را با دقت دنبال کند.
