شیــوه‌های کهــن و ســـنتی قصــه‌گویی باید مورد توجـــه قرار بگیرد/ اوج شاهنامه‌خوانی، در آیین‌ها و مراسم‌های مردم ایران بود

به گزارش دیباچه، شاهنامه و شاهنامه‌خوانی جایگاه ویژه‌‌ای در کشور ما دارد و در هنر تئاتر شاهنامه همواره مورد اقتباس بسیاری از هنرمندان تئاتر قرار گرفته است. اهميت شاهنامه فردوسی تنها در ويژگی‌های منحصر به فرد ادبی نيست و اين اثر جاودانه جزئی از هويت ملی و تاريخی ايرانيان را تشکیل می‌دهد.

« رسول نجفیان»، هنرمند تئاتر و تلویزیون که علاوه بر بازیگری در قصه‌گویی و شاهنامه‌خوانی نیز فعالیت دارد، در گفتگو با دیباچه با اشاره به اهمیت و جایگاه شاهنامه و قهرمانان آن می‌گوید: شاهنامه بخشی از هویت ملی ما را تشکیل می‌دهد و در کشور ما و در بین مردم، شاهنامه‌خوانی از گذشته‌های دور تا کنون مورد توجه بوده است.

« نجفیان، قصه‌گویی و شاهنامه‌خوانی را از سنت‌های ایرانی دانست که باید از آن حمایت کرد و افزود: یکی از ارکان مهم آموزش و تربیت در خانواده‌های ایرانی پیش از ابداع رادیو و تلویزیون، قصه‌گویی توسط پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها در خانه‌ها، اجرا می‌شد. مردها در قهوه‌خانه‌ها و محله‌ها جمع می‌شدند و به داستان‌های کهن ارزشمند ایرانی مانند شاهنامه فردوسی، حکمت‌های گلستان و بوستان سعدی و غزلیات حافظ گوش می‌دادند.

کارگردان نمایشنامه بیژن و منیژه با اشاره به جایگاه زنان در شاهنامه‌خوانی گفت: حضور زنان در خانواه‌ها برای شاهنامه‌خوانی بیشتر بود و قصه‌گویی توسط مادربزرگ‌ها انجام می‌شد. اوج شاهنامه‌خوان در آیین‌ها و مراسم‌های مردم ایران بود. مهم‌ترین رکن شاهنامه‌خوانی‌ها جنبه آموزشی‌ آن بود و تنها برای سرگرمی نبود.

این هنرمند با اشاره به شیوه‌های متفاوت برای قصه‌گویی در فرهنگ ایرانی خاطرنشان کرد: تاثیر قصه‌گویی و شاهنامه‌خوانی در گذشته بر مردم ایران بسیار زیاد بود و بسیاری از مردم به دلیل تکرار و شنیدن زیاد، شاهنامه آن‌ را حفظ بودند و سینه به سینه از نسل به نسل دیگر منتقل می‌شد.

کارگردان نمایشنامه رستم و سهراب، با تاکید بر حفظ شیوه‌های کهن و سنتی قصه‌گویی تصریح کرد: همه قصه‌های من روی پرده‌های نمایشی اجرا می‌شود و نام آن «نمانقالی» است. داستان‌ها و افسانه‌های کهن با پیشرفت علم و تکنولوژی باید از طریق رسانه‌ها، فضای مجازی، رادیو و تلویزیون، به شکل گسترده به مخاطبان منتقل شود.

گفتگو از : معصومه شمسینی غیاثوند