فاطمه شعبانی : اصلا همه اش تقصیر «  جومونگ » بود که پای سریالهای کره ای را به خانه ایرانی ها باز کرد. تقصیر او و سوسانو که عشق کره ای ها را در دل ایرانی ها انداخت و بین جوانها و نوجوانها تَب کره ای را همه گیر کرد!!. چند سال قبل که سونگ ایل گوک یا همان جومونگ به دعوت نمایندگی شرکت کره ای به ایران سفر کرد از هجوم طرفداران و میزان اشتیاق و استقبال ایرانی ها برای گرفتن عکس یادگاری متعجب شده بود!! چند سالی هست که تَب کُره در بین جوانها و نوجوانها به شدت شایع شده است و هر روز هم به طرفداران فرهنگ و موسیقی و سریال کره ای در جهان اضافه می شود!! تبی که در کشور ما هم بشدت واگیردار شده است و هر روز نوجوانان و جوانان،بویژه دختران،با شور و هیجان زیاد محصولات هنری این کشور را دنبال می کنند! اینبار با دکتر« بهاره فتح آبادی» مدرس دانشگاه و دکترای علوم ارتباطات ، تَب کره ای را بررسی کردیم.

تب تند

دیگر مثل قدیم نیست دنیا همان دهکده جهانی شده است و مردمان این سر دنیا در کسری از ثانیه از اتفاقات آن ور دنیا با خبر می­شوند و با آشنایی با فرهنگ و آداب و رسوم مردمان دیگر کشورها بنا به علایق خود برخی ویژگی‌های فردی فرهنگ‌ها را می­پذیرند. مسئله‌ای که به نظر می رسد زیرپوست شهر به تدریج در حال شکل گرفتن است و سریال‌های کره‌ای یک عامل تاثیرگذار در شکل‌گیری این فرآیند هستند. همانطور که در دهه ۵۰ و اوایل ۶۰ ، چه در تلویزیون و چه با فیلمهای قاچاق ویدیو، تب هند بسیاری از جوانها خصوصا پسرها را گرفته بود طوریکه بسیاری از جوانان این دهه برای تحصیل به هندوستان می رفتند و شماری از آنها با دختران هندی ازدواج می­کردند!!. بعدها در اواخر دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ تَب ژاپنی با سریالهای اوشین و هانیکو و به دنبال آن رفتن جوانها برای کار به ژاپن فراگیر شد که باز هم نسلی از دورگه های ایرانی ژاپنی پیامد آن بود. پس فراگیر شدن تَب یک کشور مسبوق به سابقه است و برای اولین و آخرین بار نیست که این اتفاق می افتد.

عشق کُره

نگار ۱۶ سال دارد و سال دهم گرافیک است او تنها فیلم و سریالهایی که می­بیند کُره ای هستند و معتقد است سریالهای کره ای خیلی جذابند می­گوید: «آشنایی من با سریال های کره ای از  دونگی و یانگوم شروع شد. من خیلی ازسریالهای کُره ای را می بینم مثل سریالهایی عاشقان ماه، وارثان، پادشاه ابدی، عشق بی پروا، سرنوشت، گوبیلن و هیلر......و خانواده ام هم در این مورد مانعی ایجاد نمی­کنند هم من و هم خانواده ام معتقدیم فرهنگ خانواده های کُره ای به ما خیلی نزدیک است. خانواده و احترام به بزرگترها وفرهنگ کارکردن برای آنها خیلی اهمیت دارد و  نکته جالب در فیلم ها و سریال های کُره ای برعکس سریالهای عاشقانه ترکیه ای، بین زن و شوهرها خیانت خیلی کم اتفاق می­افتد و پسرها بعد از آشنایی با یک دختر تا آخر پای عشقشان می­مانند و دخترهایشان خیلی مودبند. در سریال های کُره ای ،دنیا قشنگ و پراز رنگ است.» او سریال پادشاه ابدی را یکی از سریال های پرطرفدار کُره ای معرفی می­کند و ادامه می­دهد: «بازیگر اصلی سریال لی مین هو یکی از سلبریتی­های پرطرفدار کره است که در یکی از گروه های موسیقی کره ای می خواند و دختران نوجوان ایرانی علاقه زیادی به این بازیگر و خواننده دارند. در گروه های موسیقی پاپ کره­ای مرزی وجود ندارد و پسرها می­توانند موی سرشان را قرمز یا آبی کنند و برای طرفدارانشان جذاب تر شوند. گروه های موسیقی معروف کُره علاوه بر اجرای جذاب و مشارکت همه در اجرا، با آرایش های عجیب و غریب موزیک ویدئو منتشر می­کنند اما در ایران گروه های موسیقی آلبوم منتشر می کنند و خبری از موزیک ویدئو نیست.» نگار با عشق و علاقه فراوانی از کُره تعریف می­کند و به شدت علاقه­ مند است روزی به این کشور سفر کند. نگار در جمع­های دوستانه اش از سریالهای کُره ای حرف می­زنند. او مثل خیلی از همسن و سالهایش نمی تواند باور کند که آنچه در فیلمهای کره ای می بیند همه واقعیت کره جنوبی نیست. البته ما می­دانیم که فاصله سریال­های کُره ای با واقعیت زیاد است فاصله ای که شاید بعضی از نوجوانان از آن اطلاعی نداشته باشند.

ترویج فرهنگ

 دکتر« بهاره فتح آبادی» دکترای علوم ارتباطات درباره تاثیر فیلم و موسیقی در ترویج فرهنگ به دیباچه می­گوید:« کلا موسیقی و فیلم با توجه به اینکه جز رسانه هایی هستند که هم تصویری اند و هم از حس شنوایی­ استفاده می­شود و مخاطب یکسری پیام از شنوایی و یکسری پیام را از بینایی می­گیرد به همین دلیل تاثیر گذاری اش روی ذهن بیشتر است. هم فیلم و هم موسیقی یک سری جذابیتهایی بصری و شنوایی دارند. در فیلم تصویرهایی که با نیت و هدف  خاصی کنار هم کار می­شود جذابیتهای خاص خودش را برای جذب مخاطب دارد و موسیقی هم به خاطر ریتمی که دارد برای فرد خیلی دلنشین و جذاب است. یک پیام در قالب فیلم یا موسیقی به دلیل جذابیتهای بیشتری که نسبت به متن دارد، تعداد افراد  را بیشتری را  به سمت خودش  جذب می­کند و تاثیرگذاری اش به مراتب بیشتر است به خصوص که اینها فقط روی خودآگاه آدمها تاثیر نمی­گذارند بلکه روی ناخودآگاه آدمها هم تاثیر می­گذارند.!! یعنی فرزند ما  در فضایی است که صرفا موسیقی پخش می­شود و به نظر می­رسد توجه خاصی هم ندارد حتی توجه اش جلب آن موسیقی نیست اما با اینحال این موسیقی تاثیرش را روی ناخودآگاه فرد می­گذارد. اگر به دیدن آن فیلم یا شنیدن آن موسیقی توجه و علاقه هم داشته باشد ناخودآگاه فرزند سمت کسب اطلاعات بیشترمی­رود تا ببیند که خواننده موسیقی کیست و چند سالش است و همسر و بچه اش کیست؟ چه لباسی می­پوشد؟ چه غذایی می­خورد و چه سبک زندگی دارد؟ هرچی علاقه و کنجکاوی بیشتر باشد بیشتر به دنبال جستجوی اطلاعات در باره آن فرد می­رود و به سبک زندگی، نوع پوشاکش، نوع خوراکش علاقه مند می­شود؛ به جایی می­رسد که  آن فرد الگوی تمام عیار نوجوان می­شود در این حالت ترویج فرهنگی به سهولت  اتفاق می­افتد!.» 

این مدرس دانشگاه در پایان ادامه می­دهد:« نتیجه اینکه تاثیرگذاری موسیقی و فیلم- خصوصا روی نوجوانان و جوانان- بسیار زیاد است، ارزش این موضوع را هم خیلی از کشورها از جمله کره جنوبی می­دانند و سالانه مبالغ بسیار زیادی را در این زمینه هزینه می­کنند چون می­دانند  از این طریق می­توانند روی ذهن و فکر نوجوانهای خود و کشورهای دیگر تاثیر بگذارند. چندان دور به نظر نمی­رسد که در سالهای آینده نگاه فرزندان ما به جای غرب به سمت شرق کشیده شود و ما شاهد سیل مهاجرت نسل جوان به آنجا باشیم.»