به گزارش دیباچه،مشکلات زیست محیطی به عنوان یک سوژه بکر همواره توانسته مورد توجه فیلمسازان قرار بگیره،موضوعی که بدون شک ریشه در دغدغه خالق اثر داره و جهان بینی او را نسبت به یک معضل زیست محیطی نشان میده؛ مرگ دست جمعی حیوانات یا قاچاق درخت و یا حتی نابود شدن گونه جانوران و آلوده شدن زیست بوم ها تنها نمونه ای از معضلات زیست محیطی است که فیلمسازان سراسر جهان را نسبت به ساخت چنین آثاری ترغیب می کند.  در کشور ما هرچند هر از گاهی فیلمسازی پیدا می شود که یک معضل زیست محیطی را به تصویر بکشد اما سینمای ایران  آمار جالبی از ساخت چنین آثاری را به ما نشان نمی دهد. حتی جشنواره هایی مانند جشنواره فیلم سبز به بهانه همین اتفاقات و برای تشویق فیلمسازان به ساخت چنین آثاری نتوانسته آنچنان تاثیر شگرفی بگذارد؛دلیلش خیلی مشخص است ،سرمایه گذار ریسک ساخت چنین اثری را نمی پذیرد چون باور دارد که سرمایه اش بر نمی گردد ؛البته در اینجا  سازمان ها و ارگان های دولتی می توانند با چاره اندیشی درست، زمینه ساخت چنین آثاری را فراهم کنند. 

حال باید دید آیا سینمای ایران می تواند در مسیر پیش روی خود برای کمک به محیط زیست از بازوی فیلمسازان خود بهره ببرد یا اینکه همچنان بازگشت سرمایه و ساخت فیلمهای شونه تخم مرغی در اولویت تهیه کنندگان ما قرار می گیرد؟