می توان نشست معرفی راه یافتگان به بخش سودای سیمرغ را از مهمترین اتفاق های جشنواره فیلم فجر دانست و این در حالی است که تعداد زیادی از رسانه ها به این نشست دعوت نشدند! البته چنین نبوده که هیچ خبرنگاری در این جلسه حضور نداشته باشد و همین موضوع ماجرا را بحث برانگیز می کند! زیرا این میان تناقض هایی وجود دارد که دلیلی برای آن نمی توان یافت.

مثلأ اگر قرار است چنین رویداد مهمی در سکوت خبری برگزار شود، پس پوشش زنده آن برنامه توسط صدا و سیما برای چیست؟! البته اگر تنها رسانه حاضر در نشست این شبکه خبری صدا و سیما باشد، باز هم این مسئله به خودی خود ایرادی ندارد و نقدی بر آن وارد نیست؛ که اتفاقا می توان برای آن توجیهات پسندیده ای هم از قبیل یکسان سازی خبرنگاران دور و نزدیک و کوچک و بزرگ دانست؛ گرچه آن موقع هم باید از خود می پرسیدیم با این روش اطلاع رسانی دیگر انعکاس این خبر سوخته در سایر رسانه ها چه معنی دارد؟

اما سوال مهمتر این که حضور چند خبرنگار که تعدادشان از انگشت های یک دست کمتر است چه معنی می دهد؟ مگر قرار نیست اخبار بزرگترین رویداد سینمایی کشوربه گوش مخاطبان برسد؟ و مگر قرار نیست جشنواره فیلم فجر بدون هرگونه جناح بندی و سیاست زدگی برگزار شود؟ پس این گزینشی برخورد کردن با رسانه ها چه معنی می دهد و مسئولان از این تبعیض چه هدفی را دنبال می کنند؟

آیا از نظر دبیر محترم جشنواره که دومین تجربه خود را در اداره این جشنواره محبوب ملی سپری می کند تقسیم بندی جدیدی صورت گرفته و در کشوری که بیش از چهل و دو خبرگزاری رسمی و ده ها پایگاه خبری دارای مجوز و البته مخاطب دارد ایشان به دلیل تکیه بر جایگاهی موقت، حق این را دارند که با فیلتری سراسر شخصی بین اصحاب رسانه تبعیض قائل شوند و برخی را خبرگزاریتر یا خبرنگارتر بدانند؟ گرچه این نخستین بار نیست که ایشان در منصب دبیری جشنواره فیلم فجر چنین رفتاری را از خود به نمایش می گذارند و این رویه از سال گذشته و حتی در روزخبرنگار سال جاری هم جریان داشت.

آیا نمی شد لیست اسامی راه یافتگان به سودای سیمرغ سی و پنجمین دوره فیلم فجر، در قالب یک خبر رایانامه ای برای اهالی رسانه ارسال شود و یا توسط شبکه های اجتماعی رسمی که توسط تیم روابط عمومی این جشنواره ایجاد شده به اطلاع همگان برسد؟

آیا نمی شد همه سخنان یک جانبه دبیر جشنواره در قالب یک مصاحبه مستقیم و زنده از رسانه ملی پخش شده و یا مانند آنچه رخ داد، باقی سخنان ایشان در دل برنامه هفت به سمع و نظر عموم برسد و ایشان اقدام به رفتار تبعیض آمیز در جمع اهالی رسانه نکنند؟

به راستی با دعوت از تنها برخی خبرنگاران شاغل در رسانه هایی با بودجه های کلان دولتی و حکومتی، محمد حیدری در فضای رسانه ای به دنبال چه هدفی است؟ آیا از این خبرنگاران مدعو توقع دارند که چشم خود را بر روی نقاط ضعف ببندند و از بازگو کردنشان پرهیز کنند؟ و یا اینکه بیش از این به آنها نپردازند؟ و یا این هم، نوعی مدیریت تبلیغات و به طور کلی رسانه هاست تا با ایجاد جو توجه ها از متن به حاشیه جلب شود؟

گرچه در این دوره با انتخاب فردی جوان اما با تجربه و کاربلد و بسیار متین در سمت مدیریت روابط عمومی، دبیر جشنواره نوید ارتقاء فرهنگ ارتباط با اهالی رسانه را به شیوه ای عملی داده  و امید آن می رود که در زمان برگزاری جشنواره بسیاری از نواقص گذشته در این حوزه مرتفع شود، اما اتفاق روزهای گذشته نشان از آن دارد که کماکان ذائقه حیدری به تلخی با اهالی رسانه گرایش بیشتری دارد.

بی شک برای پرسش های موجود هیچ جواب منطقی و روشنی نمی توان یافت؛ اما واضح و مبرهن است که این رفتار از دبیر جشنواره ای که تمام جذابیت خود را مدیون رسانه هاست دور از انتظار است. بویژه آنکه مشروعیت آن جشنواره همانند فعالیت رسانه ها توسط وزارت خانه ای واحد صادر می شود و به نوعی از یک خانواده هستند و نه تنها نباید در مقابل هم بلکه به یاری هم بشتابند و صد البته که دوستی یک طرفه نمی تواند باشد.

به امید اینکه مسئولان و دست اندرکاران جشنواره در برخوردشان با رسانه ها و مطبوعات تغییر رویه دهند تا جشنواره سی و پنجم فیلم فجر چون همیشه منظم و منسجم برگزار شود و همانطور که در صدد ارتقای سلیقه و فرهنگ جامعه است خود به عنوان الگویی برای جامعه در احترام به جایگاه اهالی رسانه باشد.