دیباچه: مجید انتظامی گفت: سال‌ها پیش شاگرد مستقیم مصطفی کمال پورتراب بوده‌ام و در کلاس سلفژ او شرکت می‌کردم اما بعدها از او درس زندگی هم گرفته‌ام است.



به گزارش خبرنگار موسیقی دیباچه؛مراسم تشییع پیکر استاد پورتراب یک گردهمایی بزرگ برای جمع شدن همه نام‌های موسیقی بود و خرد و کلان موسیقی به تالار وحدت آمده بودند تا استاد کهن‌سالشان را بدرقه دیار ابدی کنند و در این میان کم نبودند موسیقی‌دان‌هایی که در چند سال اخیر کمتر در محافل و مجامع موسیقی حاضر شده‌اند. یکی از همین اهالی موسیقی مجید انتظامی بود که در سراسر این مراسم گوشه‌ای دنج در محوطه تالار وحدت یافته بود و به تنهایی آنجا ایستاده بود، پس فرصت را از دست ندادیم و اگرچه خلوتش را به هم ریختیم، اما بهانه‌ای شد در حاشیه این مراسم تا باعث شویم سکوتش بشکند و چند دقیقه‌ای با ما همکلام شود. آنچه در ادامه می‌خوانید حاصل همین چند دقیقه گفت‌و‌گو و همکلامی اجمالی با مجید انتظامی؛ آهنگساز فیلم‌هایی است که همه با موسیقی آنها بسیار خاطره داریم.



آقای انتظامی عزیز، مدتی بود شما را در محافل نمی‌دیدیم. به نظرتان فقدان مصطفی کمال پورتراب از ین به بعد چه تاثیری بر جامعه موسیقی خواهد گذاشت؟

همانطور که گذشت زمان نتوانسته آثار موتسارت و دیگر بزرگان موسیقی را از بین ببرد، مصطفی کمال پورتراب هم شامل همین اصل می‌شود. ممکن است جسم ایشان از میان ما برود اما آثارشان می‌ماند و دانشجویان از آنها استفاده می‌کنند. ایشان مرد فعالی بودند. کسی بودند که درست تا هفته پیش در همه جلسات شرکت می‌کرده و فعالیتش بسیار مستمر و تثیرگذار بوده است. در تمام کنسرت‌های تالار وحدت حضور داشتند و به خاطر ندارم کنسرتی در وحدت آمده باشم و ایشان را ندیده باشم. برای من که هم یک استاد تمام عیار بود و هم یک دوست خوب. درس زندگی را از ایشان گرفتم. واقعا حیف شد.

شما شاگرد مستقیم ایشان بودید یا غیر مستقیم؟

ما شاگرد مستقیم ایشان بودیم. مصطفی کمال پورتراب سال‌ها پیش یک کلاس سلفژ داشتند و من در آن کلاس شاگرد ایشان بودم. بعد که بزرگ‌تر شدم، این حالت شاگرد و معلمی از میان رفت و یک دوستی بسیار ثمربخش میان ما شکل گرفت. بعد باز بزرگتر که شدیم درس زندگی از یکدیگر می‌گرفتیم البته به این معنا که ایشان ما را راهنمایی می‌کردند و تجربیاتشان را در اختیار ما می‌گذاشتند. واقعا بعضی افراد رفتنشان داغ بزرگی است و فقط باید دریغ خورد چون شبیه‌شان واقعا وجود ندارد. پورتراب یکی از همان‌هاست که انسان دریغ می‌خورد که چرا زمانی که بودند بیشتر از محضرشان استفاده نکردیم.

جایگاه و تاثیرگذاری پورتراب در نیم‌قرن اخیر موسیقی ایران تا چه اندازه بود؟

تاثیرگذاری‌شان بسیار مهم بوده است. دست‌کم همه کسانی که اکنون در حال کار در زمینه موسیقی هستند؛ اعم از آهنگساز، نوازنده، رهبر ارکستر و حتی افرادی که پست‌های دولتی و سازمانی دارند و یا فارغ التحصیل دانشگاه‌های هنری هستند، مطمئن باشید در کلاس ایشان بوده‌اند و درس‌ها از محضر ایشان گرفته‌اند. ایشان خیلی به گردن موسیقی این کشور حق دارند و دین بزرگی به گردن اهالی موسیقی دارند. جایگاه ایشان هم در همین مراسم تشییع پیکر ایشان مشخص شده است. اگر توجه کنیم می‌بینیم که همه بزرگان موسیقی ایران که می‌توانستند بیایند و توان حضور در چنین مراسمی را داشتند، در این مراسم گرد هم آمده‌اند و برای وداع با ایشان در کنار هم جمع شده‌اند؛ همین موضوع جایگاه والای ایشان در هنر این مرز و بوم را نشان می‌دهد. البته هنر به اینگونه نیست که بگوئیم فلان هنرمند از دیگری بالاتر است و فرد دیگری جایگاه پایین‌تری دارد. اینها را نمی‌شود بیان کرد اما از زندگی و آثار هرکس می‌توان به میزان والایی جایگاه او پی برد.

چه خاطره‌ای از استاد پورتراب نقلدر ذهن دارید؟

سراسر لحظه‌هایی که با ایشان داشتیم خاطره بود. آن سرزندگی و شادابی که ایشان داشتند نمونه بود. شاید کسانی که سال ها از ایشان جوان‌تر بودند، انرژی و طراوت یشان را نداشتند و نسبت به ایاشن خموده و پیر به نظر می‌آمدند. به نظرم این واقعا در وجود ایشان غریب بود. همچنین از دیگر خصوصیاتشان دقیق بودنشان در مسائل بود. بسیار در مسائل مربوط به موسیقی دقیق بودند و این دقت ایشان زبانزد بود.

گفت‌و‌گو: سهند آدم عارف