به گزارش دیباچه، جهانگیر کوثری، تهیه‌کننده پیشکسوت سینمای ایران، امسال با فیلم «فراری» در جشنواره فیلم فجر حضور دارد. 

* آقای کوثری؛ فیلم «فراری» چه حرف جدیدی برای گفتن دارد؟

دردهای پنهان اجتماعی زیادی وجود دارد که دغدغه‌های خانواده‌ها و اجتماع است. این مسائل در این فیلم به شکلی دراماتیک روایت می‌شود و محتوا و فرم فیلم، یک رویا و ذهنیت را تثبیت کرده و پیش می‌رود. فیلم‌هایی که تا کنون ساخته ام دغدغه خودم در ژانر و مسائل اجتماعی بود و این اثر هم همین فاکتورها را داشت.

* به نظرتان این فیلم در چه بخش‌هایی کاندیدای دریافت جایزه خواهد شد؟

نمی دانم؛ باید سلیقه داوران را ببینیم، ولی ما تلاشمان را کردیم که در همه بخش ها بهترین‌ها را انتخاب کنیم. داوود نژاد نزدیک به 19 فیلم ساخته و در ژانر اجتماعی فیلم‌های مطرحی داشته است. «فراری» نیز یکی از کارهای برجسته اوست.

کامبوزیا پرتوی نویسنده فیلمنامه است که هم نویسنده و کارگردان شناخته شده‌ای است و هم تبحرش را نشان داده. محمود کلاری یکی از بهترین فیلمبرداران سینمای ایران قلمداد می‌شود؛ پرویز آبنار در مقام صدا؛ عبدالله اسکندری چهره پرداز و... مجموعه این عوامل فیلمی مثبت و مردمی را ساخته‌اند و این از تجارب چند ساله من بیرون می‌آید.

بازی‌های فوق العاده‌ای هم در کار بود. ترلان پروانه فوق العاده ایفای نقش کرد و محسن تنابنده و دیگران نیز همه عالی بودند.

* سختی‌های فیلم در زمان تولید چه بود؟

سختی‌های زیادی داشتیم؛ لوکیشن‌هایمان متفاوت بود و بیشترشان هم در خیابان و داخل شهر بود که مشکل ایجاد می کرد؛ ولی همه مسائل حل شد و فیلم ساخته شد.

* منتظر تماشای چه فیلم هایی در جشنواره هستید؟

دوست دارم «سد معبر»، «رگ خواب» و «گشت دو» و البته فیلم کارگردانان جوان را ببینم.

* و به عنوان سوال آخر؛ به نظر شما چرا فضای اکثر فیلم‌های این روزهای سینما خنثی است؟

سینمای ما یک شکوفایی پیوسته دارد. در این پیوستگی و استمرار خودش، نوسان ایجاد می‌شود و گاهی فیلم های خوب مانند «ابد و یک روز» بیرون می زند. پس نباید انتظار داشته باشیم همه آنها خوب شود. فیلمسازان امروز ما با بینش‌ و خلاقیت‌های مختلفی که دارند به آن خلاقیت اصلی و گیرا می‌رسند که باید صبور بود. امیدوارکننده است که کارگردان‌های کار اولی می‌آیند و جانشین نسل‌های گذشته می‌شوند. طبیعتا در این ماراتن یکسری که دارای خلاقیت و استعداد بالایی هستند، می‌مانند و بقیه حذف می‌شوند. این طبیعت سینما است.